De relatie tussen beeldende kunst en wiskunde heeft een lange historische achtergrond. In de 4e eeuw voor Christus noemde de Griekse beeldhouwer Polykleitos de wiskundige proporties van het ideale mannenlichaam in zijn notities. Hoewel er geen concreet bewijs is, is het gebruik van de gulden snede duidelijk waarneembaar in de oude kunst en architectuur. Tijdens de Renaissance schreef Luca Pacioli een artikel getiteld "De Gulden Snede" (1509), waarin hij verwees naar de werken van Leonardo Da Vinci. Een andere Italiaanse schilder, Piero della Francesca, verwerkte Euclides' ideeën over perspectief in zijn werken. De beroemde graveur Albrecht Dürer maakte talrijke verwijzingen naar wiskunde in zijn werken. In moderne tijden, met de vooruitgang van de technologie, is de informatica een onderdeel geworden van de artistieke praktijk. Computers worden vaak gebruikt in de artistieke productie die fractals omvat en in de algoritmische analyse van verschillende kunstwerken door middel van röntgenfluorescentiespectroscopie.

M. C. Escher, met aanzienlijke hulp van Harold Coxeter, gebruikte uitgebreid de regelmatige indeling van het vlak en hyperbolische geometrie in zijn werken. Bovendien beïnvloedde wiskunde de werken van Escher en vele andere kunstenaars direct via conceptuele hulpmiddelen zoals perspectieftypes, symmetrie-analyse, Möbius-strip, recursie en veelvlakken. In de werken van Escher zijn, naast Coxeter, de invloeden van bepaalde wetenschappers en kunstenaars periodiek waarneembaar. Sommige van deze individuen waren persoonlijk bevriend met Escher, zoals Roger Penrose en Albert Flocon, terwijl anderen, zoals Euclides, Jules Henri Poincaré, Frederick Möbius en Carl Friedrich Gauss, vóór Escher leefden en blijvende indrukken hebben achtergelaten in de werelden van wiskunde of kunst.

Spécifications