Description

De verzorgingsstaat wordt het minst vertrouwd door mensen die hem het

meest nodig hebben. Hoe alle voorzieningen uitpakken, is voor mensen

met minder opleiding en middelen een stuk belangrijker dan voor de

welgestelden in onze samenleving.In plaats van te zorgen voor mensen gééft het stelsel van

solidariteit juist zorgen. Hoe heeft dat kunnen gebeuren?

In dit persoonlijke essay introduceert Monique Kremer determ ‘instantiekapitaal’ om te kunnen blootleggen waarom

de huidige verzorgingsstaat tekortschiet. De vele geschreven en ongeschreven regels maken het voor iedereen

moeilijk om de verzorgingsstaat zowel te steunen en ervoor te betalen als er gebruik van te maken. Dat laatste

treft vooral de minst opgeleide burgers.

Monique Kremer is bijzonder hoogleraar Actief Burgerschap

aan de Universiteit van Amsterdam, voorzitter van

de Adviesraad Migratie en columnist van het Tijdschrift

voor Sociale Vraagstukken. Deze brief is geen essay in de

gebruikelijke zin van het woord: door de openhartigheid en

de persoonlijke toon is het meer te zien als een hartenkreet