Description

Deel 22 in de reeks Eigentijdse poëzie
Een weids landschap dat troost biedt, de beklemming van zwijgende mensen, zachtheid en schuldgevoel, schurend ongemak en zachtgetinte jeugdherinneringen: in de gedichten van Laura Mijnders is overal ruimte voor. De bundel Nachtschade van deze jonge dichteres is opvallend doorleefd. Het is duidelijk dat ze er niet voor terugdeinst om haar ervaringen en observaties door haar gedichten heen te vlechten. Laura's gedichten blijven echter niet beperkt tot haar eigen belevingswereld, maar staan in een veel bredere context. Zo spelen veel gedichten zich af op het platteland, waar ze zelf nooit heeft gewoond. Van andere ervaringen hóóp je dat ze die zelf niet heeft meegemaakt. Maar zeker weten doe je dat niet, want elke emotie komt levensecht over.'Van jongs af aan heb ik het platteland geassocieerd met een bepaalde vorm van confrontatie. Misschien is het 't uitgestrekte ervan, het ogenschijnlijk lege dat me aangrijpt, die ogenschijnlijke leegte waarin gevoelens onderhuids blijven hangen', aldus de dichteres. Het platteland is het decor waartegen de personages de confrontatie met elkaar of zichzelf aangaan, of juist blijven zwijgen boven de stamppot of met een sigaret in de hand. Aardappelen, tabak – beide behoren ze tot de familie van de nachtschade, de veelzeggende titel van de bundel.