Dit verhaal begint in de vroege middeleeuwen met een klein huisje, gelegen aan een plein, toen Antwerpen slechts een bescheiden dorp was. Vandaag is het geen klein huisje meer, en het marktpleintje waarvan sprake, is getransformeerd tot de Eiermarkt. Niets blijft zoals het was.

De geschiedenis van het huis loopt parallel met de geschiedenis van Antwerpen.

Periodes van bouwwoede en verwaarlozing wisselen elkaar af, met verkeken kansen en gerealiseerde opportuniteiten, met oorlog en vrede, met stadsvlucht maar ook de terugkeer naar de stad. Antwerpen, kruispunt van migratie, door de eeuwen heen een plaats voor de ontwikkeling en de verspreiding van nieuwe idee.n, als agora voor opinies en gedachtengoed, maar vooral, een handelsplaats aan de Schelde, een stroom die ons verbindt als een navelstreng met de wereld. Ons huisje blijft natuurlijk niet wat het ooit was. Het groeit, maar soms krimpt het weer, en dat het er vandaag nog staat, is een zeer gelukkig toeval. In de loop der tijden groeide het pand, kochten eigenaars naastliggende panden bij, sommige gedeeltes versmolten, andere delen werden afgebroken, of zelfs verkocht, of herverdeeld door diverse scheimuren. Na een aantal markante verbouwingen in de loop van zijn bestaan, evolueerde het huisje tot het huidige, statige geheel, reikend van de Eiermarkt tot aan de Vleminckstraat, waar de sfeer van weleer, als een echo van lang vervlogen tijden, nog steeds natrilt.

De Grote en de Kleine Biecorff is niet alleen een verhaal van bakstenen. Gelukkig bestaat er ook divers bronnenmateriaal over zijn bewoners, evenals de activiteiten die er zich afspeelden of de idee.n die er gevoed werden. Zoveel zelfs dat het niet altijd eenvoudig is, deze gegevens, zoals in een alchemistisch laboratorium, te distilleren en te scheiden, te laten bezinken en te verdampen, om deze daarna te laten indikken, zoals zoete suikerstroop, om dan finaal te kristalliseren. En gelooft u mij, in de loop van het verhaal zullen we u met plezier nog voldoende vergasten op suiker en andere bijenzoetigheden.

De kristallisatie van mijn initiatief krijgt nu vorm in het verschijnen van dit boek. Ik bedank Pieter Decancq voor zijn geweldige inzet als auteur om dit verhaal te willen schrijven.

Moge de bezoeker van het pand, met kennis van de lectuur van dit schrift, niet alleen oog hebben voor zijn esthetiek maar ook gecharmeerd worden door zijn geschiedenis.

Het besluit van de Vlaamse Overheid in 1987 om het pand als Bouwkundig Erfgoed te klasseren, is een terechte erkenning. Ik hoop van harte dat de toekomstige eigenaars, evenals de huidige bewoners, dankzij dit boek, hun appreciatie voor het erfgoed behouden of versterken en gemotiveerd blijven om dit bijzondere pand te blijven koesteren, zodat nog vele generaties kunnen kennismaken en genieten van deze Antwerpse parel.

Antwerpen, 10 september 2015

Martin Franck voor David, Joyce en Vincent
(Tinus)

Spécifications