Volkerenmoord, vluchtelingenstromen, moordpartijen... mislukkingen van de Verenigde Naties, conferenties, het internationaal tribunaal... Wat gebeurt er dan toch in dat Centraal-Afrika dat zo lang door de wereld werd vergeten. In Burundi en Rwanda leefden verschillende sociale groepen en clans samen. Het kolonialisme zaaide er het zaad van de haat en maakte van de sociale strijd een etnische kwestie. Ook de katholieke kerk liet zich daarbij niet onbetuigd. Deze tijdbom ontplofte veel later, toen de meerderheid van de betrokkenen zich niet meer identificeerde met het beeld dat van hen was gecreëerd door de Belgische kolonisator, die zelf ook door een identiteitscrisis werd getroffen.
En in Zaïre bespeelde Mobutu het klavier van de etniciteit met brio, zodat hij zich kon opwerpen als de garantie voor de eenheid van het land.
België, Frankrijk en de Verenigde Staten doen alsof hun neus bloedt als het over die drama's gaat. Colette Braeckman heeft het over de grijze zone tussen dubbelhartigheid en medeplichtigheid. En het is toch aan misdaden tegen de mensheid dat men zich ginds schuldig maakt.
Met een inleiding, geschreven na de machtsovername in Congo-Zaïre door de Alliantie

Spécifications