Description

Maarten Embrechts is een poëtische laatbloeier. Vanaf 2008 publiceerde hij achtereenvolgens in Meander, De Brakke Hond, Het Liegend Konijn, Dighter, De Contrabas en Gierik & NVT. In 2010, 2011 en 2016 werd zijn werk genomineerd voor de Melopeeprijs. In 2014 verscheen zijn debuut: Dagen van koffie en van brood, gevolgd door Vel in 2016. Twee van zijn gedichten werden door Peter Vandermeersch opgenomen in De 100 beste gedichten van 2015. Terwijl in de vorige bundels respectievelijk de moeder- en vaderfiguur op de voorgrond stonden, is nu de dichter zelf aan de orde. Andermaal met behulp van sprookjes en kinderversjes thematiseert hij dit keer vooral zijn eindigheid en menselijk tekort.
Het onderwerp van deze bundel is de dichter zelf. De dichter sterft twee keer: gestorven, dood en in zijn gedichten vergeten, onvindbaar. “Ook de doden kunnen sterven.” Het leven veegt alles uit “Er liggen nog wat letter in mijn hof”.
Het is een bundel van een dichter die weet wat kijken is. Hij analyseert niet, hij gebruikt “de taal der dingen” op een wijze die de eenvoud zelve is. Maar vergis u niet, het is het resultaat van een verworven, bloedeigen stijl. Hij is de dichter als eeuwige metgezel. “Hij is de vertolker van het leven, maar zelf leven doet hij liever niet” (dixit Hans Verhagen).
Hoe kort de gedichten ook, het vers meandert en vertraagt zichzelf, mede dankzij het doordacht gebruik van witregels. Ze zijn uitermate functioneel, deze witregels, je kan ze lezen.
Deze bundel sluit naadloos aan bij de twee vorige. Ze vormen een perfecte trilogie.
Een aanwinst. - Jos Daelman