Hoewel democratie en politieke representatie bijna steeds in één adem genoemd worden, laten beide concepten zich niet makkelijk samen denken. In een partijendemocratie houden de politieke partijen de volksvertegenwoordigers aansprakelijk ten aanzien van het electoraat. Dit uit zich onder andere in het stemgedrag van de parlementsleden. Hoewel zij werden verkozen om de natie een stem te verlenen, wordt er zelden een stem uitgebracht die niet strookt met het partijstandpunt!
Hoe de politieke partijen deze hoge cohesiegraad in het parlement tot stand brengen, is evenwel een open vraag. Heel wat modellen, processen en stellingen bieden mogelijk een antwoord. Wordt unanimiteit de parlementsleden aangeleerd? Wordt dissident stemmen steeds bestraft? Of zijn leden van eenzelfde partij het eenvoudig eens over alle politieke kwesties?
Gewapend met deze vragen en na een geduldig optekenen van de stemmen van 212 volksvertegenwoordigers in 2386 stemmingen tussen 1991 en 1995, stelde Sam Depauw een profiel op van dissidenten in de Kamer van volksvertegenwoordigers.
Met dit profiel levert Rebellen in het parlement een interessante bijdrage tot het steeds weer oplaaiende debat omtrent 'monddode' volksvertegenwoordigers, 'onverantwoordelijke' partijen en de 'teloorgang van parlementen'.